Poniższy tekst kanonicznego ostrzeżenia, tzw. Monitum, dowodzi, że
Rzymski Kościół Katolicki potępia, a nie zachęca lub wspiera,
ekumenizm. Powodem takiego podejścia do kwestii ekumenizmu jest
to, że ciężko zagraża Wierze, jak to wyjaśnił Pius XI w encyklice
"Mortalium Animos" (1928) oraz Pius XII w instrukcji "De Motione
Oecumenica" (1949).
Dla przypomnienia Najwyższa Święta Kongregacja Świętego Oficjum, potocznie zwana Świętym Oficjum, powołana w 21 lipca 1542 roku, Konstytucją Apostolską "Licet ab initio", przyjęła taką nazwę w roku 1908 na życzenie Piusa X.
Dla przypomnienia Najwyższa Święta Kongregacja Świętego Oficjum, potocznie zwana Świętym Oficjum, powołana w 21 lipca 1542 roku, Konstytucją Apostolską "Licet ab initio", przyjęła taką nazwę w roku 1908 na życzenie Piusa X.
Ostrzeżenie
Pojawiły się informacje o mieszanych spotkaniach niekatolików z Katolikami mający miejsce w różnych miejscach, gdzie kwestie dotyczące Wiary były dyskutowana wbrew nakazom Świętych Kanonów oraz bez poprzedniej zgody Stolicy Apostolskiej. Dlatego przypomina się wszystkim, że zgodnie z Kanonem 1325 § 3, zarówno świeckim jak i duchownym, zarówno tym świeckim jak i regularnym, zabrania się braniu udziału w takich zebraniach bez uprzedniego zezwolenia.
Jeszcze mniej dozwolone jest dla Katolików zwoływanie i ustanawianie takiego rodzaju spotkań. Niech zatem Ordynariusze nakłaniają wszystkich do dokładnego przestrzegania tych przepisów.
Należy przestrzegać tych przepisów z jeszcze większą mocą praw, jeżeli chodzi o spotkania zwane "ekumenicznymi", w których nie mogą brać udziału ani świeccy ano duchowni bez poprzedniej zgodny Stolicy Apostolskiej.
Co więcej, odkąd akty mieszanego kultu miały miejsce nie rzadko zarówno w trakcie oraz poza uprzednio wspomnianymi zgromadzeniami, wszyscy zostają raz jeszcze ostrzeżeni, że jakakolwiek łączność w świętych sprawach jest całkowicie zakazana, zgodnie z Kanonami 1258 oraz 731, § 2
Dano w Rzymie, w siedzibie Świętego Oficjum, 5go czerwca 1948.
Piotr Vigorita, Notariusz
Oryginał: Acta Apostolicae Sedis XL (1948), s. 257
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz