Skróty:
OHS 1956: Ordo Hebdomadae Sanctae Instauratus (Odnowiony porządek Wielkiego Tygodnia)
MR 1952: Missale Romanum (Mszał Rzymski) z 1952
OHS 1956: Ordo Hebdomadae Sanctae Instauratus (Odnowiony porządek Wielkiego Tygodnia)
MR 1952: Missale Romanum (Mszał Rzymski) z 1952
1.
OHS 1956:
Błogosławieństwo Paschału z pomocą świecy noszonej przez diakona podczas całej ceremonii.
MR 1952:
Nowy ogień oraz drobiny kadzidła błogosławione poza kościołem. Trzy świece zapalane w czasie procesji. Przy zapalaniu świecy, każdorazowo ma miejsce inwokacja "lumen Christi". Paschał, od początku ceremonii pozostający na świeczniku, zapalany od trzech świec. Wielkanocna świeca symbolizuje Zmartwychwstałego Chrystusa, trzy świece Trójce Świętą. Całość wskazuje na Zmartwychwstanie jako dzieło całej Trójcy.
Komentarz:
Pretekst dokonania zmiany - "powrót do źródeł".
2.
OHS 1956:
Procesja z Wielkanocną świecą, która zostaje umieszczona w centrum sanktuarium. Na inwokację “Lumen Christi” wszyscy klękają w kierunku świecy.
MR 1952:
Niezapalona świeca pozostaje na candelabrum po stronie Ewangelii. Podczas śpiewania "Exsultetu" zapalana przez diakona i subdiakona. Do "Exsultetu", jedynymi świecami odpalonymi od "ognia Zmartwychwstania" są trzy świece.
Komentarz:
Stopniowa zmiana orientacji modlitw. Punktem odniesienia, ważniejszym od ołtarza oraz krzyża, staje się... świeca.
3.
OHS 1956:
Zmiana symboliki oraz natury "Exsultetu".
MR 1952:
Śpiew "Exsultetu" rozpoczyna się ze zgaszoną świecą. Kadzidło zostaje użyte, gdy chór wspomina o kadzidle. Świeca jest zapalona (przez diakona), gdy chór o tym wspomina.
Komentarz:
Niektórzy reformatorzy chcieli usunąć tą ceremonię. Wprowadzono chaotyczność i nieścisłość do liturgii - śpiew opóźniony w stosunku do akcji liturgicznej, nawet o ok. pół godziny. Gdy chór śpiewa “Suscipe, Pater, incensi hujus sacrificium vespertinum” (Przyjmij, Ojcze, wieczorną ofiarę kadzidła) kadzidło zostało już umieszczone na miejscu. Zapaleniu świecy towarzyszyły słowa: “Sed jam columnae hujus praeconia novimus quam in honorem Dei rutilans ignis accendit”. Gdy są śpiewane (po reformie), świeca już dawno jest zapalona.
Całkowity brak logiki. Również w symbolice światła. Gdy chór śpiewa “Alitur enim liquantibus ceris, quas in substantiam pretiosae hujus lampadis apis mater eduxit”, kościół jest już od dawna oświetlony.
Słowa nie mają odniesienia do rytu. Sprowadzenie liturgii do... teatru.
OHS 1956:
Zmiana symboliki oraz natury "Exsultetu".
MR 1952:
Śpiew "Exsultetu" rozpoczyna się ze zgaszoną świecą. Kadzidło zostaje użyte, gdy chór wspomina o kadzidle. Świeca jest zapalona (przez diakona), gdy chór o tym wspomina.
Komentarz:
Niektórzy reformatorzy chcieli usunąć tą ceremonię. Wprowadzono chaotyczność i nieścisłość do liturgii - śpiew opóźniony w stosunku do akcji liturgicznej, nawet o ok. pół godziny. Gdy chór śpiewa “Suscipe, Pater, incensi hujus sacrificium vespertinum” (Przyjmij, Ojcze, wieczorną ofiarę kadzidła) kadzidło zostało już umieszczone na miejscu. Zapaleniu świecy towarzyszyły słowa: “Sed jam columnae hujus praeconia novimus quam in honorem Dei rutilans ignis accendit”. Gdy są śpiewane (po reformie), świeca już dawno jest zapalona.
Całkowity brak logiki. Również w symbolice światła. Gdy chór śpiewa “Alitur enim liquantibus ceris, quas in substantiam pretiosae hujus lampadis apis mater eduxit”, kościół jest już od dawna oświetlony.
Słowa nie mają odniesienia do rytu. Sprowadzenie liturgii do... teatru.
4.
OHS 1956:
Wprowadzenie niewyobrażalnej praktyki - podzielenie litanii na dwie części. W przerwie ma miejsce błogosławienie wody chrzcielnej.
MR 1952:
Po błogosławieństwie chrzcielnicy, przed rozpoczęciem Mszy Świętej, odśpiewane zostają litanie.
Komentarz:
Ekstrawagancka i nielogiczna zmiana wprowadzająca zamieszanie.
5.
OHS 1956:
Wprowadzenie umieszczania wody chrzcielnej w miednicy w środku sanktuarium. Celebrans zwrócony tyłem do ołtarza.
MR 1952:
Błogosławieństwo wody chrzcielnej ma miejsce przy chrzcielnicy, na zewnątrz kościoła lub niedaleko wejścia. Katechumeni zostają przyjęci przy wejściu do kościoła, otrzymują Chrzest i zostają wprowadzenie do nawy, a nie sanktuarium, co również jest logiczne.
Komentarz:
Chrzcielnica zamieniona na miednicę lub inny zbiornik z wodą, umieszczony na środku sanktuarium. Wszystko, byle celebrans był tyłem do ołtarza.
Nowo ochrzczeni stają się członkami Kościoła, ale nie kapłanami - udają się do nawy, nie do sanktuarium. Po reformie do sanktuarium mają wstęp również osoby nieochrzczone. "Ofiary demona", niekatolicy, przebywają w miejscu przeznaczonym dla katolickich kapłanów!
Absolutne zmasakrowanie symboliki i zdrowego rozsądku.
6.
OHS 1956:
Zmiana symboliki “Sicut cervus” (Psalm 41 - Niczym łania tęskniąca do wody ze strumienia, tak dusza moja tęskni do Ciebie Boże).
MR 1952:
Po ośpiewaniu proroctw, celebrans udaje się do chrzcielnicy. Błogosławi wodę oraz udziela Chrztu. “Sicut cervus” poprzedza Chrztu.
Komentarz:
Przed reformą idealny sens: Jeleń (łania) ucieka od ukąszenia piekielnego węża, by napić się wody zbawienia. Chrzest ma miejsce po odśpiewaniu “Sicut cervus”.
Po reformie całość postawiona na głowie: W jakim celu jeleń ma pić, skoro już się napił i zaspokoił pragnienie?
OHS 1956:
Wprowadzenie niewyobrażalnej praktyki - podzielenie litanii na dwie części. W przerwie ma miejsce błogosławienie wody chrzcielnej.
MR 1952:
Po błogosławieństwie chrzcielnicy, przed rozpoczęciem Mszy Świętej, odśpiewane zostają litanie.
Komentarz:
Ekstrawagancka i nielogiczna zmiana wprowadzająca zamieszanie.
5.
OHS 1956:
Wprowadzenie umieszczania wody chrzcielnej w miednicy w środku sanktuarium. Celebrans zwrócony tyłem do ołtarza.
MR 1952:
Błogosławieństwo wody chrzcielnej ma miejsce przy chrzcielnicy, na zewnątrz kościoła lub niedaleko wejścia. Katechumeni zostają przyjęci przy wejściu do kościoła, otrzymują Chrzest i zostają wprowadzenie do nawy, a nie sanktuarium, co również jest logiczne.
Komentarz:
Chrzcielnica zamieniona na miednicę lub inny zbiornik z wodą, umieszczony na środku sanktuarium. Wszystko, byle celebrans był tyłem do ołtarza.
Nowo ochrzczeni stają się członkami Kościoła, ale nie kapłanami - udają się do nawy, nie do sanktuarium. Po reformie do sanktuarium mają wstęp również osoby nieochrzczone. "Ofiary demona", niekatolicy, przebywają w miejscu przeznaczonym dla katolickich kapłanów!
Absolutne zmasakrowanie symboliki i zdrowego rozsądku.
6.
OHS 1956:
Zmiana symboliki “Sicut cervus” (Psalm 41 - Niczym łania tęskniąca do wody ze strumienia, tak dusza moja tęskni do Ciebie Boże).
MR 1952:
Po ośpiewaniu proroctw, celebrans udaje się do chrzcielnicy. Błogosławi wodę oraz udziela Chrztu. “Sicut cervus” poprzedza Chrztu.
Komentarz:
Przed reformą idealny sens: Jeleń (łania) ucieka od ukąszenia piekielnego węża, by napić się wody zbawienia. Chrzest ma miejsce po odśpiewaniu “Sicut cervus”.
Po reformie całość postawiona na głowie: W jakim celu jeleń ma pić, skoro już się napił i zaspokoił pragnienie?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz