"Reforma" Wielkiego Tygodnia 1951-56. Wielki Piątek - cz. III

Skróty:
OHS 1956: Ordo Hebdomadae Sanctae Instauratus (Odnowiony porządek Wielkiego Tygodnia)
MR 1952: Missale Romanum (Mszał Rzymski) z 1952

7.
OHS 1956:
Bagatelizacja procesji Eucharystycznej.

MR 1952:
Najświętszy Sakrament powraca w uroczystej procesji, przyniesiony przez celebransa. Mając do czynienia z samym Bogiem, obecnym w Hostii, nie wysyła się podwładnego by przeniósł Go na ołtarz.

Komentarz:

Powrotna procesja z Ciałem Chrystusa ma charakter wręcz prywatny. Ciało Chrystusa zostaje uroczyście wyniesione, a powraca w znacznie mniej uroczysty sposób.

Diakon przynosi Naszego Pana, podczas, gdy kapłan siedzi na sedilli. Kapłan łaskawie powstaje, gdy Bóg zbliża się do ołtarza.

Nawet Jan XXIII, miał w tym wypadku dość wyczucia, i wbrew zmienionym rubrykom, celebrując liturgię w Santa Croce in Gerusalemme, osobiście udał się po Najświętszy Sakrament.

8.
OHS 1956:
Brak okadzenia konsekrowanej hostii.

MR 1952:
Hostia jest okadzana. Celebrans nie jest. Widoczne są znaki żałoby, ale nie dotyczą one Realnej Obecności!

Komentarz:
W Wielki Piątek ma miejsce mniejsza cześć wobec Boga, niż w inne dni!

9.
OHS 1956:
Wprowadzenie recytowania "Ojcze Nasz" przez lud.

MR 1952:
"Ojcze nasz" odmawiane przez kapłana.

Komentarz:
Wprowadzenie aktywnego uczestnictwa. "...prawdziwi aktorzy celebracji... Domagali się tego wierni, zwłaszcza ci bardziej dostrojeni do nowej duchowości... Komisja była wrażliwa na aspiracje Ludu Bożego".

Czy na pewno były to aspiracje całego Ludu Bożego, czy też grupki awangardowych postępowców? Czym była wtedy "nowa duchowość"? Teraz już wiemy...